وعده ای که چند باره شده است!
اخیرا معاون اول رییس جمهوری در نشستی با سرمایه گذاران و بهره برداران آزادراه های کشور ، بر عزم جدی دولت برای اتمام پروژه آزادراه تهران — شمال به‌عنوان یکی از اولویت‌های اصلی دولت تأکید کرد.
عارف با بیان این که این آزادراه با تونل‌ها و پل‌های پیچیده خود نمادی از توانمندی مهندسی کشور است ، افزود: توسعه آزادراه‌های کشور همواره از موضوعات مورد توجه دولت‌ها بوده است و حمایت از بخش خصوصی نیز جزو اولویت‌ها قرار دارد.
وی با تأکید بر مزایای ساخت آزادراه ، از جمله کاهش تلفات جاده‌ای ، کاهش مصرف سوخت ، تأثیر مثبت بر محیط زیست و صرفه‌جویی در زمان و هزینه شهروندان، گفت: دولت با وجود محدودیت منابع ، از توسعه آزادراه‌ها حمایت خواهد کرد و اتمام آزادراه تهران — شمال را به‌عنوان اولویت اصلی خود دنبال می‌کند.
ساخت آزادراه تهران — شمال ( چالوس ) ، یکی ازپروژه هایی است که می توان به خاطرطول زمان احداث آن وهزینه های اضافه ای که بربیت المال تحمیل کرده است ،از آن به عنوان نمونه ازشمارزیادی طرح های نیمه تمام یاتمام شده دریک زمان طولانی و نیز پر هزینه یاد کرد.
این طرح ازآن دسته پروژه هایی است که شاید دروهله اول بحث سودمندی آن درامرگردشگری به ذهن متبادرشودلیکن نقش اساسی دراقتصادکشورداردبه گزارش رسانه درهمان هنگامی که بحث احداث آزادراه داغ شد ، آزادراه تهران — شمال یکی از پروژه‌های کشوری ایران است که طرح آن به سال ۱۳۵۳ بازمی‌گردد. چنین آزادراهی ، بخشی از آزادراه سراسری شمال — جنوب ایران در نظر گرفته شده‌است و به‌عنوان کوتاه‌ترین راهی که دریای مازندران را به خلیج فارس پیوند می‌دهد ، در ترانزیت و ترابری منطقه برایش نقش بزرگی در نظر گرفته شد. در سال ۱۳۵۳ مطالعات ساخت آزادراهی از تهران به شمال ایران و شهر چالوس آغاز شد. ۳ سال بعد در سال ۱۳۵۶ شرکتی فرانسوی اعلام کرد در ازای ۱۰سال عوارض و دریافت ۷۵میلیارد تومان آن را خواهد ساخت اما با این پیشنهاد مخالفت شد.
پروژه آزادراه تهران — شمال در سال ۱۳۷۳ در دولت هاشمی رفسنجانی به تصویب شورای عالی معماری و شهرسازی رسید و عملیات اجرایی آن از سال ۱۳۷۶ آغاز شد. کار ساخت ازادراه به دلایل گوناگون سال ها مسکوت ماند.
با توجه به تأخیر طولانی ساخت این آزادراه ، نقدهای بسیاری نیز به دولت‌های دوران مختلف ، انجام شده‌است و هر کدام نیز ، چرایی‌هایی چون مشکل آب‌وهوای منطقه ، مشکل در خرید زمین در مسیر آزادراه ، نبود سرمایه‌گذار خارجی و ، کارشکنی شرکای چینی و درپایان مواردی که نشانی از مشکلات مدیریتی و وجود نداشتن اراده‌ای کافی برای پایان پروژه بوده است ، رابهانه آورده اند تاجایی که عبارت “موزه راه”درباره این آزادراه بکاربرده شده است.
درهرحال آنچه بیشترآشکاراست این هست که شروع وتدام غیرمنطقی ساخت آزادراه تهران شمال باهمه ظواهری که نشان می دهدکاربراساس مطالعه ای دقیق آغازشده است امامواردی که ازسوی مسوولان اظهارشده بیشترنشانگرآن هست که پیش بینی هیچ کدام ازمواردذکرشده نشده است وگرنه این آزادراه بایستی سال هاپیش به بهره برداری می رسید.برای روشن شدن ذهن خوانندگان به آماری درزمینه ساخت آزادراه درکشورهای دیگرمختصراشاره ای می شود.
جاده ۶ در امریکا ( ۴ سال)
مسافت جاده ۶ به ۵۱۵۸ کیلومتر می‌رسد. ساخت آن از سال “۱۹۲۲” آغاز شد و در سال “۱۹۲۶” پایان یافت . این جاده از ایالت کالیفورنیا تا ایالت ماساچوست امتداد دارد.
جاده چهارضلعی طلایی هند (۱۱ سال)
این بزرگراه چهار شهر اصلی دهلی ، بمبئی، چنای و کلکته را در هندوستان به هم وصل می‌کند.
ساخت این جاده به طول ۶ هزار کیلومتر از سال “۲۰۰۱” آغاز شد و ابتدای سال “۲۰۱۲” پایان یافت.
جاده ترانس کانادا ( ۱۲ سال)
این بزرگراه شرقی‌ترین نقطه کشور کانادا را به غربی‌ترین نقطه آن وصل و از ۱۰ ایالت عبور می‌کند.
ساخت چهارمین جاده طولانی جهان سال “۱۹۵۰” آغاز و در سال “۱۹۶۲” افتتاح رسمی شد ؛ هرچند آسفالت و دیگر اقدامات تکمیلی آن تا سال “۱۹۷۱” ادامه پیدا کرد.
بزرگراه ترانس کانادا ۷۸۰۰ کیلومتر طول دارد و از شهرهای اصلی می‌گذردو گذر از آن ۲ تا چهار هفته زمان می‌برد.
نکته مهم درباره این جاده هاآن هست که درزمانی احداث شده اند که امکانات راه سازی ودانش کنونی نبوده است.یعنی آزادراه های این کشورهامصداق آنست که به قول ماعوام ؛”اول جاه راکنده اندوبعدمنارراآماده کرده اند”!
حال باید امیدواربوددرپس وعده چندباره مسوولان طی سالیان درازدرباره اتمام این آزادراه ، این باره وعده پایان ساخت آزادراه تحقق یابد.