گردشگری شرق آسیا (کامبوج)
مریم سادات موسوی
قسمت دوم
وبسایت ایوار، در مقدمه متنی که در مورد دیدنی‌ها و فرهنگ کشور کامبوج نوشته است، به جالب‌بودن فرهنگ مردم این کشور اشاره می‌کند. کامبوجی‌ها مردمانی خانواده‌محور، انعطاف‌پذیر، مهربان و عاشق مهمانی هستند و اگر کمی بیشتر راجع به فرهنگ آن‌ها مطالعه کنید، ارتباط با آن‌ها در طول سفر برایتان آسان‌تر خواهد شد.
کشور کامبوج، آداب و رسوم و فرهنگی غنی دارد و معمولاً این مردم کامبوج و سنت‌های آن‌ها است که در قلب بازدیدکنندگان این کشور رخنه کرده و آن‌ها را به خود علاقه‌مند می‌کند.
کامبوج گاهی با نام «پادشاهی شگفتی» شناخته می‌شود و شاید بهتر باشد قبل از سفر به این کشور، اطلاعات بیشتری راجع به فرهنگ مردم کامبوج در دست داشته باشید تا بتوانید نهایت استفاده را از سفر خود و بازدید از مکان‌های دیدنی آن ببرید.
در این یادداشت نیز سعی می‌کنیم به کلیاتی در مورد تاریخ، جغرافی، فرهنگ، زبان، سیاست و اقتصاد کشور کامبوج بپردازیم. در یادداشت بعدی نیز دیدنی‌های این کشور را توصیف می‌کنیم.
کامبوج با نام رسمی پادشاهی کامبوج، کشوری مستقل در جنوب شرق آسیا واقع در منطقه هندوچین است. این کشور با پادشاهی مشروطه از سال ۱۹۵۳ میلادی اداره می‌شود و پایتخت آن پنوم پن است. کامبوج ازنظروسعت ،با مساحت ۱۸۱,۰۳۵کیلومتر مربع؛ نودمین کشور جهان و با ازلحاظ جمعیت،با بیش از ۱۶,۷۱۸,۹۶۵ میلیون نفر، هفتادویکمین کشور جهان است. زبان رسمی آن خِمِر است که خط ویژه خود را دارد. دین ۹۶ درصد از مردم این کشور بودایی و واحد پول آن ریـِل است. ۹۰ درصد از مردم آن از تبار خمر، ۵ درصد ویتنامی‌تبار و بقیه از اقوام مختلف‌اند. تاریخ این کشور حداقل به هزاره ۵ پیش از میلاد بازگردد. سوابق تفصیلی از ساختار سیاسی در قلمرو آنچه اکنون کامبوج نامیده شده‌است برای اولین بار در سالنامه‌های چینی با اشاره به Funan ظاهر می‌شود، که شامل جنوبی‌ترین بخش شبه جزیره هندوچین طی قرون ۱ تا ۶ است. از فونان به عنوان قدیمی‌ترین منطقه فرهنگ هندو یاد شده‌است.
جایاوارمان دوم در سال ۸۰۲ میلادی خود را پادشاه منطقه اعلام و امپراتوری خمر را بنیان کرد. این امپراتوری توانست ۶۰۰ سال دوام آورده و با تسخیر بیشتر جنوب شرق آسیا به قدرت و ثروت زیادی دست پیدا کند. این پادشاهی که تحت تأثیر زیاد فرهنگ هندی قرار داشت پرستشگاه‌های عظیمی چون آنگکور وات را بنا نهاد و هندوئیسم و سپس بودیسم را به بیشتر جنوب خاوری آسیا گسترش داد.
کامبوج از سال ۱۸۶۳ تا ۱۹۵۳سرزمین تحت‌الحمایه فرانسه تلقی می‌شد و در سال ۱۹۴۱ به اشغال ژاپن درآمد. اشغال توسط ژاپن در سال ۱۹۴۵ پایان یافت و کامبوج توانست پس از ۱۰۰ سال استعمار فرانسویان در سال ۱۹۵۳ استقلال کامل خود را کسب کند.
جنبش خمرهای سرخ در سال‌های ۱۹۷۰ بسیار محدود بود. رهبر آنان پل پوت که تا سال ۱۹۹۸ زنده بود، در فرانسه تحصیلات خود را به پایان رسانده بود و یک کمونیست طرفدار مائو بود. خمرهای سرخ نام گروهی با تفکرات و ایدئولوژی مائویستی بود که از سال ۱۹۷۵ تا ۱۹۷۹ بر کشور کامبوج حکومت می‌کرد. این حکومت برآمده از حزب کمونیست کامبوج بود و روش حکومتی آن ها به گونه‌ای بود که در این سال‌ها منجر به نسل‌کشی و قتل‌عام ۱.۷ میلیون نفر شد که ۲۱ درصد کل جمعیت کامبوج را شامل می‌شد. رژیم خمرهای سرخ با حمله ارتش ویتنام سقوط کرد.
خمرهای سرخ با در دست گرفتن قدرت، تغییرات شدیدی را در جامعه ایجاد کردند به گونه‌ای که جامعه‌ای کاملاً کمونیستی و خودکفا ایجاد کنند. آن ها پس از تاسیس حکومت «دموکراتیک کامبوج»، تمام مردم را به کار اجباری در مزارع مجبور کردند. هرکس که با آنان مخالف بود را مورد شکنجه قرار می‌دادند یا می‌کشتند. تخمین دیگری می گویدکه احتمالابیش از دو میلیون نفر از اهالی کامبوج طی این دوره کوتاه کشته شده باشند.
در طول تاریخ طولانی کامبوج، دین منبع اصلی الهام فرهنگی در این سرزمین بوده‌است. نزدیک به دو هزار سال، کامبوجی‌ها فرهنگ بومی روح‌باوری و ادیان هندی از بودیسم و هندوئیسم را توسعه داده‌اند. فرهنگ و تمدن هند، از جمله زبان‌ها و هنرهای آن، در حدود قرن اول میلادی به سرزمین اصلی آسیای جنوب شرقی رسید. عموماً اعتقاد بر این است که بازرگانان دریانورد آداب و رسوم و فرهنگ هند را به بنادر در امتداد خلیج تایلند و اقیانوس آرام در مسیر تجارت با چین آورده‌اند. پادشاهی فونان احتمالاً اولین ایالت خمر بود که از این عقاید هندی بهره‌مند شد. بعدها نیز در دوران استعمار نفوذ فرانسه نیز وجود داشته‌است.
فرهنگ کامبوج هم فرهنگ اکثریت قومی دشت پست مرکزی را شامل می‌شود و هم فرهنگ ۲۰ قبیله و قومیتی که در مناطق تپه‌ای و کوهستانی این کشور زندگی می‌کنند. نورودوم سیهانوک، پادشاه پیشین کشور، این قومیت‌ها را «خمر لوئیو» نامید تا همبستگی میان دشت‌نشینان و کوه‌نشینان را تقویت کند.
سربندهای پارچه‌ای به نام کراما ازجمله پوشاک ویژه مردم کامبوج است. روش سلام دادن معروف به سامپیا که در آن کف دو دست برهم قرار داده می‌شود روش درود و احترام رایج در میان مردم کامبوج است. فرهنگ خمر در دوران امپراتوری خمر سبک‌های ویژه‌ای از رقص، معماری و پیکرتراشی را پدیدآورد که این فرهنگ با تمدن‌های همسایه در لائوس و تایلند دادوستدهای فرهنگی داشته‌است.
کشور کامبوج کوچک است اما مانند یک الماس در آسیا می‌درخشد. این کشور دارای فضای طبیعی بسیار زیادی بوده و جاذبه‌های تاریخی وسیعی دارد. این کشور توانسته یکی از بهترین مکان‌های گردشگری محسوب شود. به طور کلی جاذبه‌های گردشگری این بخش بسیار زیبا و مهیج است. از نظر جغرافیایی کامبوج بخشی از شبه‌جزیره هندوچین به‌شمار می‌آید و با تایلند، لائوس، و ویتنام هم‌مرز است. کامبوج با تایلند از شمال و باختر و با لائوس از شمال و با ویتنام از خاور و جنوب خاوری همسایه است هم چنین کامبوج از جنوب به خلیج تایلند پیوند می‌خورد.
مساحت کامبوج نیز در حدود ۱۸۱ کیلومتر مربع ارزیابی شده است از نظر زمانی این کشور سه ساعت و نیم از تهران جلوتر است. کامبوج سه فرودگاه بین‌المللی دارد که معروف‌ترین آن فرودگاه پنوم پن نامیده می‌شود. الگوی آب و هوایی در کامبوج گرمسیری است و شاهد هوای گرم در تمام طول سال در کامبوج هستیم. بهترین زمان برای سفر به کامبوج اواسط نوامبر تا فوریه اعلام شده است. بالا رفتن دمای کامبوج از ماه مارس آغاز شده و تا می ادامه دارد. دمای هوا در کامبوج گاهی بسیار آزار دهنده می‌شود. شهرهای کشور کامبوج از نظر هزینه ارزان هستند و به طور کلی شرایط اقامتی این کشور بسیار خوب است. هزینه هتل‌ها در این کشور ارزان و مناسب بوده و رستوران‌های سنتی نیز فراهم شده است.