به امیدسال نو

معیارپرس – سال ۱۴۰۱ سال تلخی بود. برای همه، از بالا تا پایین و از پایین تا بالا!
باور کنید قصدم این نبود که حرفم را با جمله‌های این چنینی آغازکنم. آمد، خودش آمد.
قصدم این است که اشاره‌ای داشته باشم به تعابیر متناقضی که نه تنها طرفین هر مساله برای تشریح یک موضوع بکار می‌برند بلکه متذکر شوم که این تناقض در طرف‌های همسو نیز، بروز کرده است و نشان می‌دهد در سالی که به انتهای آن رسیده‌ایم هیچ امری در جامعه حتی استحکام تشریحی و تعریفی نداشته است تا همه بر سر آن یک نظر مشخص داشته باشند حداقل گروه های همسو ، بین خودشان!
برخی از این تعابیر را می آورم که معنای متصاعد از آن ها اندیشه عملیاتی شده پشت آن ها را نیز با خود عرضه می‌کند:
در رابطه با مساله‌ای که بر سر کنترل حجاب آمد و مسایل پس از آن ، گروه‌هایی برای بیان آن چه می گذشت از تعبیر “اعتراض” و گروه‌هایی از اصطلاح “اغتشاش” استفاده می‌کردند.
در حادثه‌ای که برای مدارس به ویژه مدارس دخترانه بوجود آمد ، عده‌ای عبارت “مسمومیت” را بکار بردند و بعضا کسانی از شیمیایی کردن سخن گفتند و عده ای دیگر از عبارت “بد حالی” استفاده کردند.البته برخی هم حالات نوباوگان را ناشی از استرس و جو گیر شدن دانستند.
افزایش بهای کالا و خدمات و به ویژه صعود ارزش ارز نیز ، از مواردی هست که بسیاری “کید” دشمن می دانند و بسیاری نیز عدم توانایی مسوولان بحساب می آورند.
از این دست تناقض تعبیری ، در سطح جامعه در طول سال اندک نبوده است و عجیب این که این مسایل در یک شرایط باز و گفتگو مانند و در سطح رسانه های رسمی جریان نداشته و بیشتر در فضای غیر رسمی بازتاب می یافته گرچه سخن صاحبان تصمیم بیشتر در رسانه‌های رسمی بوده سخن دیگران شرایط غیررسمی را طی می‌کرده است.
در این میان ، ظاهرا آسیب پذیرترین قشر عامل در جریانات واقع در جامعه ، دست اندرکاران رسانه ها بوده اند که می بایست بابت وظیفه ای که قانون و نیز ماهیت شغل در انعکاس اخباروجریانات درون جامعه بعهده شان گذاشته جوابگو باشند. آن هم نه باپرسش وپاسخ در یک نشست بل در محبس و بریده از حرفه ای که عاشقانه برای خدمت انتخاب کرده اند!
برای بدرقه سال کهنه،این یک فریضه و البته رسم نیکویی است که در جامعه ما — چه سال کهنه سهل گذشته باشد و چه سخت، آرزو می کنند که در سال نو همه چیز نو و نیکو باشد.
ما هم بایست آرزو کنیم در هر جریانی که در جامعه در سال تازه پیش می آید همگان در رعایت انصاف از هم سبقت بگیرند تاهمه چیز نو و نیکو باشد.
کلام را با پیشباز دو بیت از سروده منوچهری دامغانی به پایان می رسانیم به امید آن که پایان سال آغاز سهولت ها باشد. آمین…

“آمد نوروز هم از بامداد

آمدنش فرّخ و فرخنده باد

باز جهان خرّم و خوب ایستاد

مُرد زمستان و بهاران بزاد”

والسلام