انوار “وحدت” و “رحمت”
سید ابوالقاسم موسوی
مدیر مسوول
معیارپرس – هفته‌ای که گذشت به مناسبت میلاد پیامبر اکرم (ص)، متبرک و مسما به هفته وحدت بود. مثل سال‌های گذشته؛ آغازش با روزی بود که اهل سنت آن روز را پاس می‌دارند و پایانش روزی که شیعیان آن روز را میلاد پیامبر و امام جعفرصادق(ع) می‌شمارند. در این هفته علاوه بر تکرار عبارت خجسته‌ی وحدت، عبارت دلنشین “پیامبر رحمت” به کرات بیان و شنیده می‌شود تا معانی پشت این عبارات جان شنوندگانش را تازه کند اما آیا صرفا بیان عبارات “وحدت” و “رحمت”، قادر است در روان انسان‌هایی که آن را می‌شنوند شورافکند یا گام برداشتن در مسیر تحقق هر دو شعار لازم و واجب است؟
پاسخ این پرسش آن چنان بدیهی بنظر می‌آید که شاید شنونده گمان برد لزومی در طرح آن نبوده است چرا که هیچ ایده، معنا و شعاری بدون تحقق آن در صحنه زندگی بشر، انگارکه دراصل مطرح نگردیده است.
عبارت نیکویی چون “وحدت” میان یک جمع هم اندیشه و هم مسیر، اگر از سوی گویندگان عمل شود ارزشمند می‌شود و اگر به تاسی از “پیامبر رحمت” گام‌هایی که در مسیر تحقق وحدت برداشته می‌شود همراه و ممزوج با مهربانی و رحمت باشد، به صحت نزدیکتر و در روان شنوندگان و مخاطبان، روانتر وعمیق تر جا می‌گیرد.
گذشته از آن که پیگیر باشیم جامعه ما در عمل واقعی تا چه حد “وحدت” را میان افراد ساری ، و “رحمت” را جاری کرده است، در این روزها که به “رحمت” در عمل وتحقق آن در واقع، و به “وحدت” به معنای گرایش مختارانه به سمت یکدیگر نیازمندیم، باید که دلسوزان مردم و کشور گام‌هایی نه در سطح بل در عمق، در این مسیر بردارند.
بی‌شک بدون رخداد “وحدت” در عمل، و سریان انوار “رحمت” بی‌شائبه در لایه‌های گوناگون جامعه، خطرات نه تنها رفع نشده بلکه موریانه انشقاق فعال‌تر از همیشه در کمین خواهد نشست.